رواق

دارالولایه

دارالولایه

۲ مطلب با موضوع «محمد مهدی زمانی» ثبت شده است

رنگی پریده

در آسمان شبیهِ به سنگی پریده امـــ

یک لحظه دیر،بعد درنگی پریده امـــ

 

در راه آبروی تو بی رحم میشوم

بر دوش سرو همچو پلنگی پریده امـــ

 

در عمق آب تنگˆ نفس میشوم خدا ...

بیرون آب همچو نهنگی پریده امـــ

 

نقّاش گشته ام که چو کوهی کِشم تو را

هنگام رسم کوه چو «رنگی پریده» امـــ

 

من یک مگس در عرصه ی سیمرغ گشته ام

در عرصه ای که همچو ملنگی پریده امـــ

محمد مهدی زمانی

برخورد ماه و زمین

وقـتی کـه دست عـلمدار بـر زمـیـن افتاد         

یک  لحـظه  جاذبه  بیزار بـر زمیـن افتاد


دستـش قلـم شد و جوهر  ز خـون  گریست         

دستم  رهـا  شد و  خـــودکار بـر زمیـن افتاد


در لحظه ای  که ماه درخـشان هـلال شـــد         

در نیمه بود ماه و به یک بار بـر زمیـن افتاد


بـرخــورد ماه و زمیـن بــــود ولـحــظه ها        

آن لحـظه ای کـه ماه سـپـهدار بـر زمیـن افتاد


هـمخون خون خدا تـا که غرقه درخون شد        

هم ، خـونِ خــون خداوندگـار بـر زمیـن افتاد


در  پـای  رود  آیـنـه  ای  را  نـمــور کرد        

انـگــار چهره ی  پــروردگار بـر زمیـن افتاد


دیگر  نگو ؛ که  تاب  و  توانم  تمـام  شــد        

گویا  تمام  گردش  افـکار  بـر زمیـن افتاد

محمد مهدی زمانی